Ruch charyzmatyczny w Kościele Katolickim utożsamiany jest szczególnie z Odnową w Duchu Świętym. Jednak to cały Kościół jest z natury hierarchiczny i charyzmatyczny. W całej historii Kościoła Duch Święty obdarzał wiernych swoimi darami. Na początku chrześcijaństwa szczególnego działania mocy Ducha Świętego i Jego charyzmatów doświadczali apostołowie i ich następcy. Dowiadujemy się o tym z Dziejów Apostolskich, które opisywał św. Łukasz. Charyzmaty w życiu pierwotnego Kościoła były bardzo widoczne i praktykowane. Jednak z czasem pojawił się problem z ich używaniem i interpretacją, czego efektem były liczne nadużycia, dlatego Kościół był ostrożny w ich stosowaniu. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa charyzmaty były widoczne szczególnie w życiu wielu świętych. Jednak na przestrzeni całego Kościoła zaobserwowano ich zanik. Dopiero w czasach nowożytnych (wiek XX i XXI) obserwujemy mocne ożywienie nurtu charyzmatycznego w Kościele. W tym czasie wielu chrześcijan zaczęło doświadczać mocy działania Ducha Świętego i Jego darów. Papież Jan XXIII a następnie papież Paweł VI wzywali cały Kościół do modlitwy o nowe wylanie Ducha Świętego. Owej Pięćdziesiątnicy Kościół doświadczył podczas obrad Soboru Watykańskiego II. Był to najowocniejszy sobór w dziejach historii Kościoła. Należy przypomnieć, że ważną rolę podczas obrad tego soboru odegrał ówczesny metropolita krakowski Karol Wojtyła, który zachęcał ojców soborowych, aby Kościół bardziej otworzył się na świeckich. Jego przewodnia myśl brzmiała ,, człowiek jest drogą Kościoła”. Odnowa w Duchu Świętym w przeciwieństwie do innych ruchów  nie ma swojego założyciela, gdyż powstała z bezpośredniej inspiracji i działania Ducha Świętego. Można by powiedzieć, że założycielem Ruchu Charyzmatycznego w Kościele jest Duch Święty. Nadzwyczajne Jego działanie i obdarowanie darami w czasach nowożytnych wynikało z wewnętrznej potrzeby Kościoła, który potrzebował ożywienia.

Pierwsze wspólnoty charyzmatyczne powstawały w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku w Stanach Zjednoczonych i Francji. Były to wspólnoty, które zrodziły się w środowisku akademickim, wśród studentów i profesorów wyższych uczelni. Należy zaznaczyć ważny wątek ekumeniczny pierwszych wspólnot.

Doświadczenia charyzmatycznego uczyliśmy się też od braci protestantów, a szczególnie Kościoła Zielonoświątkowego. Owe działania przyczyniły się do otwartości oraz budowania pomostów między Kościołami. Po powstaniu pierwszych wspólnot charyzmatycznych, w krótkim czasie Duch Święty zaczął wzbudzać następne. Początek Odnowy w Duchu Świętym Polsce sięga 1975 roku. Pierwszymi jej propagatorami w Kościele polskim byli śp. ks. Marian Piątkowski, ks. Franciszek Blachnicki oraz ks. Stanisław Nagi i Ojciec Józef Kozłowski. Należy podkreślić szczególną rolę ks. Bp Bronisława Dębowskiego i Jego wielki wkład w dorobek całej polskiej Odnowy. Ks. Biskup przez wiele lat był delegatem Episkopatu dla Odnowy w Polsce.

W bieżącym roku obchodzimy jubileusz 40-lecia istnienia Wspólnot Odnowy w Duchu Świętym w Polsce. W całej historii Odnowy Charyzmatycznej miliony ludzi na świecie doświadczyło działania mocy Ducha Świętego i Jego darów. Natomiast w Polsce jest ponad 33 tysiące stałych członków i ponad 850 wspólnot. Na corocznym czuwaniu Odnowy w Duchu Świętym na Jasnej Górze gromadzą się dziesiątki tysięcy jej członków i sympatyków.

Cały plac jasnogórski jest zapełniony, a ojcowie Paulini mówią, że jest to jedna z największych pielgrzymek w ciągu roku. Należy postawić ważne pytanie: co jest istotą ruchu Odnowy w Duchu Świętym? Odpowiedź leży w samej nazwie odnowa, to znaczy, że mamy ciągle od nowa zaczynać i nawracać się do Jezusa Chrystusa.

Celem Wspólnot Odnowy w Duchu Świętym jest odnowa parafii i całego Kościoła. Trzeba jednak mocno podkreślić, że Duch Św. i Jego dary nie są zarezerwowane tylko dla charyzmatyków ale są dla wszystkich w Kościele.

W czasach nam współczesnych, w dobie skrajnego laicyzmu, materializmu, sekularyzmu, hedonizmu potrzebujemy mocy Ducha Świętego i Jego znaków. Jezus powiedział, że ,,jeżeli znaków i cudów nie zobaczą to nie uwierzą.” W innym miejscu Jezus napomina: ,, jeżeli mi nie wierzycie, to wierzcie ze względu na dzieła, których dokonuję.” Jeszcze w innym tekście zaprasza nas do większej otwartości na Ducha Świętego mówiąc, że tym którzy w Niego uwierzą te znaki towarzyszyć będą: ,, W imię moje będą wyrzucać złe duchy, na chorych ręce kłaść będą, a Ci odzyskają zdrowie.” Ruch charyzmatyczny w Kościele wydał wiele pięknych owoców, miliony ludzi doświadczyło działania Boga żywego i ożywienia wiary. Jednak w ostatnim czasie zauważa się osłabienie ruchu poprzez brak entuzjazmu, zapału, gorliwości oraz zanik wielu charyzmatów a wiele wspólnot przeżywa kryzys. Dlatego jest pilna potrzeba modlitwy o powrót do pierwotnej gorliwości i miłości (powrót do korzeni).

Na początku rodzenia się ruchu charyzmatycznego w Kościele charyzmatycy postępowali podobnie jak apostołowie, we wszystkich ważnych kwestiach mówili: ,, postanowiliśmy Duch Święty i my”. A Obecnie bywa nieraz tak, że postępujemy wprost przeciwnie , postanowiliśmy my, ale bez Ducha Świętego. Podam dwa przykłady, które pokazują różnice, jak było na początku, a jak jest teraz. Dwadzieścia, trzydzieści lat temu było tak, że jak się spotkało dwóch charyzmatyków, to wszystko rozpoczynali od wspólnej modlitwy. A dzisiaj często bywa tak, że jak się spotka dwóch charyzmatyków to bardziej dyskutują niż się modlą , a modlitwa jest gdzieś na samym końcu. Kiedyś każdy charyzmatyk nosił przy sobie Pismo Święte Nowego Testamentu i czytał przy każdej okazji: w autobusie, tramwaju, pociągu, w podróży. Obecnie już nieliczni tak postępują. Taka postawa świadczy o tym, że coś po drodze zatraciliśmy, że w wielu miejscach zamknęliśmy się na Ducha Świętego. A Św. Paweł przypomina nam: ,, Ducha nie gaście.” Wymienię tylko niektóre pokusy i zagrożenia dla Odnowy Charyzmatycznej;

- wywyższanie się,
- zanik charyzmatów,
- odejście od modlitwy o wylanie Ducha Świętego,
- brak właściwego przygotowania do modlitwy o powtórne wylanie Ducha Św.,
- nadmierna organizacja,
- pokusa, żeby coś znaczyć, zaistnieć, być zauważonym,
- wypalenie się
- brak życia, entuzjazmu,
- monotonia i powtarzalność spotkań.

Jedno spotkanie modlitewne, niczym się nie różni od drugiego. Taka sytuacja nie przynosi rozwoju, ale rodzi stagnację, a przecież miłość Boża jest zawsze świeża i nowa. Duch Święty wciąż czyni rzeczy nowe.

Wspólnoty charyzmatyczne, które nie posługują charyzmatami, stają się wspólnotami modlitewnymi, które zatracą swoją tożsamość. Wylanie Ducha Świętego nie zastępuje sakramentu chrztu, ale go ożywia. Nie możemy Ducha Świętego zamykać w ramki, nadmierne struktury, schematy, formalizm. Duch Święty wieje tam gdzie chce i kiedy chce. Mamy otwierać się na Jego działanie, a nie ograniczać.

Taki stan jest spowodowany brakiem troski o osobistą formację i rozwój. Jest to pokusa, że jesteśmy już tak święci i doskonali, iż nie musimy się nawracać. Na początku naszego nawrócenia żyliśmy pełni Ducha Świętego, a teraz ulegamy nieraz pokusie że żyjemy według ciała i jego pożądliwości. Jest to wynikiem nieposłuszeństwa Duchowi Świętemu.

W niektórych wspólnotach występuje też - brak jedności. Duch Święty jest duchem jedności, a wszelkie podziały pochodzą od szatana. Diabeł zawsze uderza w jedność małżeństwa, rodziny, wspólnoty, kościoła. Jezus powiedział: „Spraw Ojcze, aby stanowili jedno”. Jedność jest nakazem Boga. Tam gdzie jest jedność, tam są owoce Ducha Świętego.

- zamknięcie się w sobie Brak otwartości na parafie i Kościół. Jesteśmy sami dla siebie (kisimy się we własnym sosie), stajemy się kółkiem wzajemnej adoracji.

- nadmierna koncentracja na sobie Zwracamy przesadną uwagę na to, co o nas pomyślą inni i jak nas odbiorą. Lubimy się chwalić tym, co robimy, aby nas podziwiali. Jezus powiedział: „Starajcie się bardziej przypodobać Bogu niż ludziom. Niech nie wie lewa ręka, co czyni prawa.”

- stawianie siebie w miejscu Boga Pragnienie bycia gwiazdą, szukanie siebie, własnej chwały.

- nadmierne angażowanie się we wszystko, a zaniedbywanie własnego charyzmatu. Wynika to z ukrytej pychy. Odnowa w Duchu Św. ma się zajmować tym do czego została powołana. Nie musimy angażować się we wszystkie przejawy życia, bo co będą robić inni?

- spłycanie modlitwy o chrzest w Duchu Świętym Modlitwa ta, w wielu wspólnotach została usunięta na dalszy plan. Nieraz słyszymy takie słowa:,, zostaliśmy raz ochrzczeni i nie potrzebujemy na nowo chrztu w Duchu Świętym.” Brak właściwego zrozumienia różnicy między sakramentem Chrztu Świętego, a powtórnym wylaniem Ducha Świętego. Pan Jezu też przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela mimo tego, że był już napełniony Duchem Świętym w łonie Maryi. Chrzest w Duchu Świętym, czy wylanie Ducha Świętego, jest szczególnym darem dla Odnowy Charyzmatycznej i Kościoła.

- szukanie nadzwyczajnych zjawisk Nadmierne pragnienie doświadczenia niezwykłych przeżyć i takich jak ; cuda, uzdrowienia, uwolnienia, egzaltacje , emocjonalne uniesienia, psychoza tłumu.spirytyzm. Takie podejście świadczy o braku dojrzałości chrześcijańskiej.

- Nadmierne zainteresowanie się szatanem i jego działaniem, niż życiem Jezusa i jego naśladowaniem. Diabeł się cieszy, gdy się bardziej interesujemy nim niż Jezusem Wymienione tutaj zagrożenia i pokusy mogą stać się udziałem każdego ruchu w Kościele. Jak je przezwyciężać wskazał nam Ojciec Święty Franciszek podczas spotkania z charyzmatykami w dniu 1.06.2014r. na stadionie olimpijskim w Rzymie. Papież zachęcał, abyśmy na nowo narodzili się z Ducha Świętego.

W owym przesłaniu Ojciec Święty zaprasza nas, abyśmy wrócili do korzeni. Można by to streścić jednym zdaniem: „Odnowo powróć do swej pierwotnej miłości i pierwsze czyny podejmij”( Ap 2,4-5).

Czego więc oczekuje Ojciec Święty Franciszek od Odnowy Charyzmatycznej?

- nawracania się i miłości do Jezusa,
- dawania świadectwa wiary,
- dzielenia się w Kościele łaską chrztu w Duchu Świętym z innymi,
- świadectwa ekumenizmu duchowego,
- zjednoczenia w miłości,
- zbliżenia się do ubogich,
- adoracji Pana Boga, ( podstawowe zadanie),
- świętości w nowym życiu z Duchem Świętym,
- wyjścia na ulicę, aby ewangelizować poprzez Słowo Boże
- przekazu łaski bożej,
- nie zamykania w "klatce" Ducha Świętego,
- jedności w Odnowie, która pochodzi od Trójcy Świętej.

 Niech oczekiwania Ojca Świętego będą dla nas drogowskazami w życiu.

 Pozdrawiam wszystkich czytelników „Ognia Jezusa”

 Koordynator Odnowy w Duchu Św. Diecezji Częstochowskiej

Wiesław Jarząbek